_188x128?t=crop&x=0.011&y=0.000&width=0.979&height=1.000&outputWidth=188&outputHeight=128)
_188x128?t=crop&x=0.116&y=0.000&width=0.814&height=1.000&outputWidth=188&outputHeight=128)
_188x128?t=crop&x=0.147&y=0.000&width=0.826&height=1.000&outputWidth=188&outputHeight=128)
_188x128?t=crop&x=0.156&y=0.000&width=0.814&height=1.000&outputWidth=188&outputHeight=128)
De eerste keer... dat ik me realiseerde dat ik mijn haar verloor
Dat is me altijd verteld. Het zit in de genen, Jules, op de ene of de andere dag word je kaal, je zult het zien. Dus ik was gewaarschuwd. Maar als tiener, met mijn dik krullend haar, kon ik het me moeilijk voorstellen. Met de familie aan tafel keek ik naar mijn grootvader, die helemaal kaal was, en naar mijn vader, die in de dertig al kaal werd. En ik voelde me onoverwinnelijk.
Maar op een dag begon het. Met een simpele opmerking bij de kapper. Ik had uiteindelijk besloten om mijn haar een beetje te knippen voordat ik voor zes maanden naar Barcelona vertrok om te studeren. Ik wilde een punt maken. En mijn hoofd wat lichter maken. Ik werd volwassener. Maar door die ene zin van de kapper voelde ik me oud. Hij zei tegen me: "Uw haar begint broos te worden".
En toen werd ik me ervan bewust. Mijn wereld stond plots stil, ik dacht, daar heb je het, het is zover. Ik keek nog eens goed. En ik zag, ja, dat mijn golvende lokken uit elkaar vielen, een klein beetje. Toen ik mijn krullende lokken optilde, daaronder. Volwassenheid begon nu echt zijn intrede te doen, en mijn haar zou me beetje bij beetje verlaten.
Dus werd het een obsessie. Zodra ik een spiegelend oppervlak zag, bekeek ik mezelf erin, in de etalages, de ramen van de metro, de spiegel 's morgens. Ik zoomde in op de kleinste foto om te kijken naar het kwaad op mijn hoofd. Ik dacht, dit is niet eerlijk: mijn haar... waarom wordt dat van me afgepakt? Ik werd een beetje paranoïde. Ik dacht dat anderen alleen dat nog maar konden zien, en dat ik als persoon niet meer gezien werd. En ik dacht dat de examens, mijn diploma aan het einde van het jaar, me misschien stress bezorgden. Ik voelde me nog schuldiger. We denken altijd dat het alleen anderen overkomt en als het ons overkomt, doet het pijn.
Ik besloot dus meer te weten te komen. Ik deed onderzoek naar erfelijke haaruitval en probeerde verschillende behandelingen, kuren, om mijn haarverlies te stoppen. Ik had de indruk dat sommigen een effect hadden. Dat we haaruitval konden afremmen. Ik leerde mijn hoofdhuid te masseren, om de microcirculatie te stimuleren. En toen op een dag ontmoette ik Delphine. Ze keek anders naar me. Ze vond me knap, en ze zei me dat ze niets kon zien. Uiteindelijk sprak ze me alleen over mijn ogen. Erg blauw, ja, de ogen van mijn grootvader, in feite. Het gaf me weer vertrouwen.
En toen kwam het onlangs weer bij me terug. Twee maanden geleden nam Delphine een foto van mij vanaf het balkon terwijl ik mijn zoon hielp fietsen op de oprit. Maar toen ik naar de foto keek, zag ik alleen maar dat. Een gat op de achterkant van mijn hoofd. Het was nogal een schok, maar ik heb me erbij neergelegd. Ik besloot dat het genoeg was, dat we moesten ophouden in cirkels te draaien. Op mijn 37ste was het tijd om een beslissing te nemen. Aan de oorsprong. Ik heb het heel, heel kort geknipt. Mijn kapper probeerde een grapje te maken door me te vertellen dat ik het kapsel van Zidane had. Hij was de enige die lachte. De eerste 3 dagen met mijn nieuwe kapsel, had ik moeite mezelf te herkennen. Maar ik heb me erbij neergelegd. Ik nam het heft in eigen handen, en tot op de dag van vandaag masseer ik met speciale oliën en laat ik me door deskundigen behandelen om mijn wortels te versterken.
En dan heb ik nog een ander geheim. Om het evenwicht te herstellen, liet ik een mooie baard groeien. Dat is alles wat men nu ziet! Ik hou echt van mijn nieuwe stijl. En mijn zoon ook. Hij vertelt iedereen dat hij later dezelfde baard wil hebben als zijn papa.
