Η αποδοχή του "blande"
Μέχρι τώρα, οποιοδήποτε σημάδι σοφίας δεν ήταν το φόρτε μου: ακόμα και η παραμικρή λευκή τρίχα με τρόμαζε. Από τότε που ήμουν 30 ετών, έχω βάψει τα μαλλιά μου σε όλα τα χρώματα, ακόμη και με φυτικές, σπιτικές βαφές. Ήταν κουραστικό, κόστιζε χρήματα και ήταν ένας αγώνας, μάταιος, ενάντια στο χρόνο - ενάντια στον εαυτό μου. Και αυτές οι λευκές ρίζες που επανεμφανίζονταν κάθε μήνα ήταν σαν ταπείνωση.
Και τότε έγινε μια αλλαγή στη ζωή μου. Μια νέα δουλειά. Μετατέθηκα στο τμήμα που με ενδιέφερε εδώ και χρόνια. Στα 57, ένιωθα ότι ήμουν στα καλύτερά μου. Δεν μου είχε απομείνει τίποτα να αποδείξω... δηλαδή, σχεδόν τίποτα. Υπήρχαν τα μαλλιά μου. Ήθελα να τα αποδεχτώ. Να μη ζω πια ένα ψέμα. Είπα στον εαυτό μου ότι, τελικά, τα σημάδια του χρόνου δεν φέρνουν την καταστροφή. Δεν πρόκειται να παλεύω όλη μου τη ζωή!
Αλλά εξακολουθούσα να κάνω στον εαυτό μου χιλιάδες ερωτήσεις: δεν θα φαίνονται πολύ σκούρα τα μάτια μου; Θα ταιριάζει με τα σγουρά μαλλιά μου; Εν ολίγοις, έψαχνα για δικαιολογίες ώστε να αναβάλω τη στιγμή.
Ο πραγματικός φόβος ήταν η κρίση των αγαπημένων μου προσώπων. Αποφάσισα να κάνω μια δοκιμή στο σπίτι. Η κόρη μου το βρήκε υπέροχο: «Το να γκριζάρεις είναι φανταστικό», είπε. Κατά βάθος, στην ηλικία των είκοσι ετών, το έβλεπε ως παιχνίδι. Ένιωθε λιγότερη κοινωνική πίεση.
Ρώτησα ευθέως τον σύζυγό μου αν θα εξακολουθούσε να αγαπάει μια γυναίκα με λευκά μαλλιά. Χαμογέλασε. «Θα είσαι μοναδική», είπε. Ήμουν κάπως λιγότερο αποθαρρημένη, αλλά και πάλι δεν ήθελα να τραβάω την προσοχή.
Έψαξα στο Google για συμβουλές και βρήκα αυτόν τον ενδιαφέροντα όρο: "blande", μια γαλλική λέξη που ετυμολογικά σημαίνει "μαλακός, γλυκός, ευγενικός" Η Sophie Fontanel, διάσημη μυθιστοριογράφος και κριτικός μόδας, το είχε επινοήσει. Έτρεξα να αγοράσω το τελευταίο της βιβλίο, "Une apparition", το οποίο εξετάζει αυτό το ζήτημα. Λέει ότι ήταν τα λευκά της μαλλιά που την έφεραν στο φως. Το διάβασα με τη μια. Μιλάει για την αναγέννηση, την ειλικρίνεια, την ελευθερία. Σκέφτηκα: γιατί όχι εγώ; Ξοδεύω όλο μου το χρόνο κηρύσσοντας την αποδοχή του σώματος, οπότε γιατί φρικάρω για μια χούφτα λευκές τρίχες; Ήταν μια στιγμή που με ταρακούνησε.
Λοιπόν, η περίοδος μετάβασης από τα βαμμένα στα λευκά μαλλιά ήταν πολύ περίπλοκη. Όμως ένιωθα όλο και περισσότερο σε αρμονία με την επιλογή μου. Μετά από ένα χρόνο, είδα επιτέλους το φως στην άκρη του τούνελ. Και είχα την αμέριστη υποστήριξη του συζύγου μου από την αρχή.
Σήμερα αισθάνομαι πλήρης. Ανακουφισμένη. Έχω καταλάβει ότι το να δείχνω τα γκρίζα μαλλιά μου σημαίνει ότι απελευθερώνομαι από το φόβο της γήρανσης. Η συγγραφέας Tatiana de Rosnay το είπε. Έχουμε πολλές γυναίκες που είναι πηγή έμπνευσης!
Με αυτά τα λευκά μαλλιά, ανακάλυψα ακόμη και νέα γοητεία. Είναι τρελό: στο δρόμο, σε ένα πλήθος, σε εντοπίζουν, γίνεσαι ορατή. Σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να νομίζετε, οι άνδρες παρακολουθούν. Και φαίνεται πως ο δικός μου με έχει ερωτευτεί ξανά!
